به گزارش قدس آنلاین، در این گزارش آمده است: قاطعیت بی‌امان چین در برابر فیلیپین – به‌ویژه در دو منطقه مورد مناقشه «دوم توماس شول» و «اسکاربرو شول» - منجر به وضعیتی بحرانی شده و جنگ در دریای چین جنوبی اکنون بیش از هر زمان دیگری محتمل به نظر می‌رسد. مطمئناً اتحاد امنیتی فیلیپین با ایالات متحده تاکنون چین را از حملات جدی‌تر به فیلیپین منصرف کرده است. اما معاهده دفاع متقابل ۱۹۵۱  که واشنگتن را متعهد می‌کند در صورت حمله نظامی به مانیل به کمک آن بیاید به‌طور کامل نتوانسته پکن را از تشدید تاکتیک‌های منطقه خاکستری اجباری خود بازدارد. این تاکتیک‌ها شامل ضربه زدن، سایه انداختن، بستن حرکت کشتی‌ها، محاصره کردن، شلیک توپ‌های آبی و استفاده از لیزر علیه کشتی‌های غیرنظامی و کشتی‌های نظامی است. چین همچنین به گارد ساحلی قدرتمند خود برای گشت‌زنی، پرسه زدن و اشغال مناطق مورد مناقشه متکی است.

راهبرد جدید ساحلی چین
نویسنده مقاله در ادامه با تلاش برای زیرسؤال بردن سیاست‌های چین و همچنین توجیه سیاست تهاجمی آمریکا می‌نویسد: ۱۵ ژوئن، بنا بر گزارش‌ها، پکن در حال برنامه‌ریزی برای اجرای سیاست جدیدی است که به گارد ساحلی اجازه می‌دهد خارجی‌هایی را که در حال عبور از آب‌های مورد ادعای چین هستند، بازداشت کند. چین همچنین به‌تازگی توسط مانیل متهم به ساخت جزیره مصنوعی در سابینا شول در
۱۵۰ کیلومتری (۹۷ مایل) جزیره پالاوان فیلیپین شده، در حالی که این جزیره از نزدیک‌ترین نقطه چین هزارو۲۰۰ کیلومتر(۷۴۶ مایل)  فاصله دارد. این اقدام، دسترسی مانیل به منطقه انحصاری اقتصادی (EEZ) در دریای غربی فیلیپین را 
۳۰ درصد کاهش می‌دهد. این اقدام چین، فیلیپین را در تنگنای فزاینده‌ای قرار داده و تمامیت سرزمینی این کشور را در دریا به خطر می‌اندازد و از این رو ایالات متحده باید برای کمک به متحدش اقدامات بیشتری انجام دهد.

برنامه دفاعی فیلیپین
فیلیپین در تقابل ماه مارس، یک برنامه جامع دفاعی مجمع الجزایری را اعلام کرد. جزئیات منتشر شده ناچیز است، اما به نظر می‌رسد یک راهبرد دفاعی جدید است که از مدل سنتی ارتش‌محور مانیل -که از تاریخ طولانی تهاجمات و اشغال‌ها مطلع است- به سمت ارتقای نیروی دریایی و گارد ساحلی برای مقابله با چین در دریا حرکت می‌کند. 
در این میان، مانیل با سه تلاش دیگر رو به جلو حرکت می‌کند: نخست، این کشور در حال تعمیق اتحاد خود با واشنگتن است. در اوایل این ماه، دو کشور، بزرگ‌ترین مانورهای نظامی سالانه خود را انجام دادند که شامل دفاع از زنجیره جزیره در شمال فیلیپین (فقط ۱۲۵ مایل با جنوب تایوان فاصله دارد) و همچنین راه‌اندازی تمرین یک حمله با کروز ضد کشتی بود. دوم، فیلیپین در تعدادی از رزمایش‌ها و توافق‌نامه‌های امنیتی با دیگر کشورهای منطقه مشارکت کرده است. به عنوان نمونه، ماه گذشته، استرالیا، ژاپن، فیلیپین و ایالات متحده برای نخستین بار تمرینات مشترکی را در منطقه EEZ مانیل انجام دادند. اعضای این گروه موسوم به «چهار نفره جدید» یا «جوخه» نیز در حال مذاکره برای توافق‌نامه‌های امنیتی دوجانبه جدید هستند. در نهایت، مانیل به‌تازگی یک راهبرد «شفافیت قاطعانه» در قبال تجاوزات چین به منطقه EEZ  خود درنظر گرفته است. خدمه کشتی فیلیپینی اکنون هر حادثه مرتبط با چین را ضبط و آن را برای جهانیان منتشر می‌کنند. 

راهکارهای موجود چیست؟
در ادامه گزارش رند با بیان اینکه هیچ یک از اقدامات مانیل و واشنگتن تاکنون در جلوگیری از اقدامات فزاینده پکن مؤثر نبوده است، آمده: حال، فیلیپین و ایالات متحده چه کاری می‌توانند انجام دهند؟ آیا امکان بازدارندگی در دریای چین جنوبی وجود دارد؟ یکی از گزینه‌ها بازنگری معاهده ایالات متحده و فیلیپین برای انعکاس تهدیدهای مدرن منطقه خاکستری است. مانیل و واشنگتن به‌جای برجسته کردن مفهوم مبهم «حمله مسلحانه» به‌عنوان محرک برای مداخله نظامی ایالات متحده، می‌توانند به‌طور کلی توجه داشته باشند که فعالیت‌های منطقه خاکستری به عنوان حملات مسلحانه تلقی شوند. به‌طور نمونه دولت اوباما در سال ۲۰۱۲ صریحاً اعلام کرد واشنگتن جزایر سنکاکو را متعلق به ژاپن می‌داند نه چین و بنابراین در بن‌بست موجود در دریای چین شرقی هرگونه حمله به این جزایر سبب ایجاد ماده ۵ معاهده امنیتی ایالات متحده و ژاپن می‌شود که واشنگتن ملزم به پاسخ‌گویی خواهد بود. بدیهی است مانیل از شفاف‌سازی مشابهی استقبال می‌کند که به پکن نشان می‌دهد واشنگتن اکنون حملات به منطقه EEZ به رسمیت شناخته شده فیلیپین را حمله مستقیم به حاکمیت و تمامیت سرزمینی خود می‌داند.
یک راه‌حل هم ممکن است استفاده از برنامه در حال انجام Replicator ارتش ایالات متحده باشد که قرار است تا اوت ۲۰۲۵ در دسترس قرار گیرد. ابتکار موسوم به Replicator  که محصول واحد نوآوری دفاعی پنتاگون است، به دنبال تولید سریع هزاران پهپاد هوایی و دریایی برای جبران کمبودهای عددی در برابر ارتش چین است که می‌تواند فعالیت‌های منطقه خاکستری را پوشش دهد. 
در مورد اقدام جمعی انجمن کشورهای جنوب شرقی آسیا (آسه‌آن) برای به چالش کشیدن اقدامات چین، سابقه نزدیک به ۳۰ سال گذشته دلگرم‌کننده نیست. از سال ۱۹۹۶، آسه‌آن در حال کار روی یک آیین‌نامه رفتاری آینده‌نگرانه برای منطقه است که ممکن است خواستار پایان دادن به نظامی‌سازی باشد. با این حال، این امر به‌طور کامل به موفقیت این بلوک در مذاکره با پکن بستگی دارد. در نهایت، واشنگتن و مانیل می‌توانند بر گسترش همکاری نظامی متمرکز باشند. آمریکا در حال حاضر باید به فیلیپین تنفس مصنوعی بدهد، چراکه برای مدرن‌سازی و حرفه‌ای کردن ارتش خود، به برقراری دوباره بازدارندگی و کاهش خطر جنگ در سال‌های آینده نیاز دارد.